Behalve het deeltijds kunstonderwijs, heeft onze stad geen eigen scholen meer. We kunnen als stadbestuur echter wel de scholen ondersteunen, om in te spelen op wat eigen is aan Oostende: onderzoek toont een grote groep leerlingen met leerachterstand. Ten tweede is er ook de noodzaak om de gevaren van de zee te kennen en goed te kunnen zwemmen. Van dit eerste wordt nu al werk gemaakt, het tweede is helaas een moeilijke uitdaging geworden. Eerst en vooral gaan we in dialoog met de scholen. We luisteren naar noden en zorgen. We leveren waar mogelijk ook expertise van andere partners, ik denk aan het middenveld en / of het hoger onderwijs.

Oostende moet een stad van kansen worden, waar iedereen zich thuis voelt. Uit verschillende statistieken blijkt dat we meer armoede en meer migratie hebben dan andere Vlaamse steden. Dat wil zeggen dat we een actiever lokaal integratiebeleid nodig hebben.

De mobiliteit moet terug wat realistischer: verkeersvrije zones of snelheidsbeperkingen zijn op bepaalde plaatsen noodzakelijk, maar lang niet overal. Controles en boetes moeten de veiligheid van fietsers en voetgangers ten goede komen. Nu hebben veel inwoners het gevoel dat ze vaak dienen om de stadskas te vullen, terecht overigens. Dit moet anders.

Het financieel beleid van de stad kan best verstandiger. De voorbije jaren werden beslissingen met grote impact op het budget op een drafje genomen. Denk aan de fusie van de ziekenhuizen, de renovatie van het Casino of de plannen voor de Thermen. In het ene dossier riskeren we meer dan 30 miljoen euro schadevergoeding te moeten betalen, in beide andere is het onzekerheid troef.

Ooit werd onze stad de Koningin der badsteden genoemd. Wie vandaag de staat van de Koninklijke gaanderijen bekijkt, zou het amper geloven. De renovatie kan niet wachten tot over elk detail van het dossier van Thermae Palace uitsluitsel is. Ons erfgoed verdient dringend meer ambitie en respect.